Hoe het begon

De oudste tekening die ik heb, maakte ik toen ik vijf jaar was.

Er was een tekenwedstrijd georganiseerd op de kleuterschool, genaamd

"Schoon Schip" en het thema was 'het milieu'.

Met wasco vulde ik het hele vel papier.

Ik won de 1e prijs: Een matrozenpop. Ik weet nog hoe fijn ik dit vond na veel ziek zijn, een nieroperatie en bijna een jaar ziekenhuis..

Uitlaatklep

Ik bleef tekenen en genoot van de kleuren en de vormen op het papier.

Tekenen gebruikte ik later als uitlaatklep voor mijn gevoelens en emoties.

Zeker in de pubertijd en adolescentie.

Zo gaf ik mijn binnenwereld vorm, al was ik me niet bewust waar ik mee

bezig was. Ik voelde dat het me hielp.

Met lijn en veel zwart wit, wat kenmerkend is voor deze leeftijd,

werkte ik vrij grafisch, maar alles kwam aan de orde.

Boosheid, verdriet, onverdraagzaamheid, geweld, geluk, tegenslag, etc.

Ik wist nog niet dat waar ik mee bezig was, 'een vak' was, en een onderdeel van mijn werk zou worden.

Tekening uit 1979. Hier onder nog enkele tekeningen uit deze periode. 

Tekenen is toch... realistisch tekenen? Het moet toch lijken...?

Alhoewel ik graag tekende, had ik niet het idee dat ik het écht kon.

Want 'als het echt lijkt kun je tekenen' dacht ik. Realistisch tekenen dus.

Daarom volgde ik diverse tekencursussen, waar ik 'verantwoord' leerde tekenen naar de waarneming. Kijken, kijken, kijken... dat is het allerbelangrijkste als je na wilt tekenen.

Op mijn kamer had ik een gitaar. Daarvan tekende ik het knopje.

Hier onder nog enkele tekeningen uit mijn tienerjaren.

Nadat mijn moeder plotseling overleed toen ik 20 jaar was (ik woonde nog thuis bij mijn vader en broer), raakte ik in mezelf gekeerd. Kenmerkend voor iemand die op jonge leeftijd een ouder verliest is leven door te overleven. Ook de thuissituatie was niet makkelijk.

Ik werkte hard en veel en leek lachend door het leven te gaan.

Uiten kon ik me niet goed. Het was te pijnlijk.

Van binnen zat ik vol verdriet, van buiten was ik de sterke, leuke, grappige en gezellige meid die het allemaal wel redde. Die tweedeling maakte ik dan weer beeldend op papier, mijn uitlaatklep.

Op deze manier heb ik vele tekeningen gemaakt.

Zo werden dingen zichtbaar en duidelijk voor mezelf.

De volgende stappen

Na vier en een half jaar werken, wilde ik weer verder leren.

Het werd de lerarenopleiding tekenen in Delft. Halverwege het eerste jaar was me wel duidelijk dat dit niet mijn weg was.

Inmiddels werkte ik ook bij een reclamebureau in Rotterdam en dat was het ook niet...

Toen werd ik 27 jaar.

Ik wilde nog steeds naar de kunstacademie, én ik wilde, inmiddels getrouwd en wel... heel graag kinderen. Wat een dilemma weer. Ik maakte er een tekening van. "27... Wat nu?"

Ik zag mezelf in gedachten met een tekenmap vol werk door de academie lopen, ik voelde de druk dat ik geld moest verdienen, het huishouden moest doen en ja, ik wilde moeder worden. Maar dat kun je wel willen, je weet nooit of het je gegeven is, dus ik zette de stap en ging een aantal jaren vier avonden per week naar de Kunstacademie in Rotterdam! Ik mocht door mijn werkervaring het eerste jaar overslaan, dus dat scheelde enorm in tijd.

Studeren en het moederschap

Je hebt het niet voor het zeggen, maar het kwam allebei tegelijk op mijn pad. Wat een rijkdom!

Met een dikke buik zat ik in de klas.

En dat is me prima bevallen!

Ik kreeg een dochter en een zoon en volgde de avondopleiding Visuele communicatie (Grafische vormgeving) en Illustratie aan de academie in Rotterdam.

In het laatste jaar, vlak voor het examen, ben ik er mee opgehouden. Het was best druk, studeren, illustreren in opdracht en het moederschap, en grafisch ontwerper wilde ik niet worden. Ik wilde alleen maar tekenen!

Regelmatig tekende ik in opdracht voor particulieren en bedrijven en had veel te maken met het eindresultaat. De opdrachtgever moest tevreden zijn.

Het mooie plaatje aan de buitenkant. Dat was belangrijk.

Ik werkte ook op de ontwerpafdeling van een wenskaartenuitgeverij.

De hele dag tekenen, ontwerpen, designs maken op de computer, en handletteren.

Kunst en communicatie

Thuis bleef ik echter tekenen op mijn eigen wijze met veel fantasie en kleur.

Mijn eigen wereld creëren op papier, daar voelde ik me helemaal in thuis.

Maar ja, was dat wat een opdrachtgever wilde? Het realistische tekenen kende en kon ik nu wel.

Het was alsof dat deel van mezelf, wat uit mijn hart kwam, er niet mocht zijn.

Dus bleef ik twijfelen tussen verstand en gevoel.

Dit is een tekening van twee gymschoenen.

De veters zitten strak aan de onderkant en zijn voornamelijk in zwart wit gekleurd.

Naar boven toe worden ze kleurrijker en losser.

Ze zijn als vogels getekend, die vrij willen zijn, maar niet kunnen.

Vogelvrij en verstrengeld, 1991

Totdat ik in 2000 in contact kwam met de opleiding voor Kunst en Communicatie in Zutphen. Daar mocht ik tekenen vanuit mezelf. Holistisch tekenen. Genezend tekenen!

Je 'binnenwereld' zichtbaar maken bleek een vak!

Je fantasie laten gaan was volkomen verantwoord!

Daar wilde ik meer van weten en volgde de 4-jarige opleiding.

Het gaat niet alleen om het mooie plaatje aan de buitenkant, maar je binnenkant zichtbaar maken en je beleving van het tekenproces zelf zijn zéker zo belangrijk. Er ging een nieuwe tekenwereld voor me open. Een wereld die ik vanuit mezelf eigenlijk wel kende, maar waarvan ik me nooit zó bewust was geweest. De manier van tekenen die ik uit mezelf altijd deed mocht er zijn! Ik leerde over de tekentaal. Het verschil tussen wat je zegt en wat je tekent en hier over in gesprek te gaan, geeft antwoorden op vele levensvragen. In 2003 startte ik voor mezelf met tekenles geven op diverse manieren. Tekenvaardig, illustratief, maar ook holistisch.

In 2004 studeerde ik af als Tekentaaldocent, en het diploma Coach Beeldend behaalde ik in 2010.

Tekenvaardigheid en de tekentaal. Uiterlijk kijken en innerlijk kijken. Het werd een compleet plaatje.

Scheiding, verhuizing en een nieuw begin.

In 2004 ben ik na een aantal woelige jaren gescheiden. Toch kwam de liefde weer op mijn pad en ben ik in 2006 bij mijn vriend gaan wonen in een nieuwe woonplaats, met mijn twee kinderen, een kat en een konijn.

Alles lieten we achter ons. De scholen, mijn werk en atelier, en ons huis.

We verhuisden van de randstad naar Hilversum. Hier zijn we opnieuw begonnen.

Ik kreeg in 2010 een fijn atelier waar ik nog steeds met veel plezier werk!

Het coachen kreeg ook steeds meer vorm, en ik volgde na dat ik in 2010 Coach Beeldend werd, nog een Life Coach, Creatieve Therapie, Stress- en Burn-out coach en ACT-opleiding. De binnenkant van de mens heeft mij altijd geboeid, en mijn boekenkast puilt dan ook uit van de persoonlijke-ontwikkelingsboeken.

Wat ik door de jaren heen ervaren heb als docent en coach, is dat tekenen een behoefte is van mensen om bezig te (durven) zijn met vorm en kleur.

Kinderen hebben dat van nature. Het zit in ons.

Tekenen maakt bij iedereen iets los. Bewust of onbewust.

Al is het een moment voor jezelf in je drukke leven.

Of de ervaring dat je wèl kunt tekenen ook al dacht je van niet.

Dat je wèl inspiratie en fantasie hebt.

Dat tekenen een vorm van ontspanning is.

Dat je alles op papier mag laten gebeuren wat je wilt, en dat het goed is.

Dat het helend werkt. En dat je moet doen wat bij je past en zo jouw levenspad vindt.