Als ik begin met iets, dan is het ook niet meer dan íets. Als ik meteen zou weten wat het eindresultaat zou worden, zou ik me een beetje gaan vervelen tijdens het maken. Ik wil liever niet weten wat het wordt. Daardoor verras ik mezelf. De tekening ontstaat tijdens het proces. Daar gaat onzekerheid mee gepaard, maar ook vlagen van zekerheid als het de goede kant op gaat. Puur vanuit het gevoel.
Het komt ook voor dat het niks wordt. Niet dat ik dan meteen opgeef, maar als echt blijkt dat het een kansloze missie is, dan lonkt de kliko en gooi ik het weg waardoor ik weer helemaal opgelucht kan zijn dat het verdwenen is. Dat mag namelijk. Weggooien.
Opgelucht kan ik ook zijn als iets wèl gelukt is. Voor mijn gevoel. Als ik er zelf tevreden over ben. Mensen in het algemeen zijn vaak zo kritisch over wat ze maken. Daarom zeg ik altijd: Teken voor jezelf. Niet voor wat een ander er van moet vinden, want iedereen kijkt anders naar je werk, ziet er iets anders in, heeft een mening, etc. En ik weet... als je iets maakt vanuit je ziel en zaligheid, is dat kwetsbaar en kan kritiek je raken.
Ik zal niet weer over vogeltjes beginnen (mensen die mij kennen weten dat ik altijd overal vogels in zie en ze vaak teken), maar als er een gouden ei is gelegd doe ik de vogeltjesdans. Nou ja, niet echt díe dans, maar een dansje!
